Czym jest mizofonia i jak ją leczyć?

Czynniki wyzwalające mizofonię

Mizofonia jest specyficzną dolegliwością, która objawia się szczególną nadwrażliwością na pewne określone dźwięki, nawet te najcichsze. Wiąże się ona najczęściej z pewnymi doświadczeniami, które wywołują szczególne emocje u osoby, która doświadcza mizofonii. Nazwa tej przypadłości wzięła się od połączenia dwóch słów z języka greckiego, a mianowicie misos oznaczającego nienawiść oraz fone – dźwięk. Niektóre badania wykazują, że na mizofonię może cierpieć nawet 20% populacji. Niestety w świecie, gdzie intensywność i różnorodność dźwięków jest na porządku dziennym, osoby z tą dolegliwością mogą przechodzić prawdziwe tortury, żyjąc zwykłym codziennym życiem. Pomimo że nie jest do końca znana przyczyna powstawania mizofonii, czynnikiem ryzyka jej wystąpienia są zaburzenia psychiczne bądź inne choroby słuchu. Istnieje wiele czynników, na które osoby cierpiące na tę schorzenie, mogą reagować strachem, złością, lękiem, irytacją.

Są to najczęściej dźwięki towarzyszące społeczeństwu na co dzień, takie jak:

  • chrapanie,
  • mlaskanie,
  • głośne przeżuwanie pokarmów,
  • zgrzytanie zębami,
  • kichanie,
  • płacz dziecka,
  • szuranie.

Osoba cierpiąca na mizofonię może reagować na te dźwięki strachem lub nerwami. Choroba może szybko postępować, nasilając objawy lub namnażać dźwięki, na które pacjent źle reaguje. Szybko przechodzi od stanu lekkiego zdenerwowania do maksymalnej wściekłości lub strachu. Odbywa się to zazwyczaj w sposób niekontrolowany. W ekstremalnych przypadkach zaawansowanych stadiów mizofonii może dochodzić do rękoczynów, ataków paniki bądź samookaleczania. Mizofonia jest prawdopodobnie wynikiem problemów z ośrodkowym układem nerwowym. Najczęściej na to schorzenie zapadają osoby po urazach głowy, autystyczne, cierpiące na częste migreny lub zmagające się zespołem stresu pourazowego. Więcej informacji o mizofonii przeczytasz na stronie geers.pl.

Leczenie mizofonii

Postawienie diagnozy u kogoś, kto cierpi na mizofonię to długa i skomplikowana droga. Polega ona najczęściej na wykluczeniu innych schorzeń powodujących podobne objawy takie jak np. zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia lękowe, fonofobia, hiperakuzja, choroba afektywna dwubiegunowa. Jednakże wiąże się ona najczęściej z wykluczeniem chorób na tle psychicznym, a lekarzem stawiającym diagnozę jest psychiatra. Obecnie nie istnieje żadne lekarstwo na tą dolegliwość. Zatem podstawą leczenia mizofonii jest psychoterapia behawioralno-poznawcza, w którą pacjent musi być bezwzględnie zaangażowany. Znalezienie przyczyny występowania tego zaburzenia, będzie niezwykle pomocne w procesie jego leczenia. Inną z terapii leczenia mizofonii jest terapia habituacyjna, która polega na leczeniu szumów usznych oraz wprowadzenie technik relaksacyjnych. Polega ona na wywoływaniu u pacjenta pozytywnych emocji i skojarzeń na wyzwalacze dźwiękowe. Istnieje również tak zwana technika unikania, co jak sama nazwa wskazuje, polega na unikaniu bodźców dźwiękowych, które wywołują niepożądane reakcje. Jest to jednak niezwykle trudne w codziennym funkcjonowaniu. Osoby cierpiące na mizofonię czują się najczęściej dlatego wykluczone ze społeczeństwa i samotne. Dlatego niezwykle ważne w procesie leczenia jest wsparcie bliskich osób. Farmakoterapia w leczeniu nie jest stosowana, jednakże słabe leki stosowane na uspokojenie mogą przynieść ulgę i chwilowe wytchnienie w stanach lękowych, które często towarzyszą pacjentom.

Mizofonia jest poważnym utrudnieniem w codziennym funkcjonowaniu osób na nią cierpiących. Jednakże regularna terapia może przynieść odczuwalną na co dzień ulgę i poprawić ogólny stan psychiczny oraz fizyczny pacjenta.